مجموعه فرهنگی- مذهبی شهید مدرس اصفهان

کانون فرهنگی هنری شهید مدرس
طبقه بندی موضوعی
آخرین دیدگاهها
  • ۱۳ تیر ۹۳، ۱۴:۴۶ - محسن توکلی
    BIG LIKE
  • ۱۰ ارديبهشت ۹۳، ۱۱:۱۳ - احمد توکلی زاده
    درجه یک
  • ۱۳ فروردين ۹۳، ۱۷:۱۹ - احمد رمضانیان
    عالی...
...ـترین هـــا
دیگـــر

۲ مطلب با کلمه‌ی کلیدی «درآمد» ثبت شده است

۰۳
مهر
۹۲

در دورانی که بحران‌های اقتصادی باعث شده است بسیاری از شرکت‌های بزرگ دست به تعدیل نیرو بزنند وجود چنین مشاغلی می‌تواند گره‌گشای بسیاری از بیکاران باشد. نکته‌ای که درمورد این مشاغل باید در نظر داشت این است که همه آنها دارای یک ویژگی مشترک هستند: کسی آنها را جدی نمی‌گیرد! در مطلب زیر با هشت مورد از همین شغل‌ها آشنا می‌شوید؛ شغل‌هایی که دست‌کم گرفته شده‌اند.

  • مدیر وب
۱۶
تیر
۹۲

1. آنچه که از منابع تاریخی و روایی در مورد منبع درآمد و هزینه زندگی ائمه(ع) به دست می­آید؛ این است که امامان شیعه نیز مانند دیگر مردم آن زمان، مهم­ترین منبع در آمدشان از راه کشاورزی و تجارت بوده است؛[1] مانند امام علی(ع) که در طول 25 سال دوری از مسائل سیاسی و حکومتی، به کشاورزی و کاشت نخل خرما اشتغال داشت. همچنین امام باقر(ع) نیز علاوه بر جلسات درس و تعلیم علوم و معارف دینی، دارای مزرعه بودند و ضمن این‌که از محصول زراعت خود، امرار معاش می­کردند، به فقرا و مستمندان نیز از همین محصولات کمک می­کردند. در این باره می توانید پاسخ ۱۱۰۰۶ را مطالعه کنید.

2. البته همان­گونه که می­دانید امامانی؛ مانند امام موسی کاظم(ع) مدت بسیار طولانی از عمرشان را در زندان بسر می­بردند تا این­که سر انجام در همان­جا به شهادت رسیدند، و یا امام حسن عسکری(ع) که در محاصره نظامی بود، اینان نیز شاید از ارثی که به آنها رسیده بود، امرار معاش می‌کردند، و تعدادی از ائمه نیز به سبب عداوت و دشمنی حاکمان جور به شهادت رسیدند و عمر طولانی نداشتند.

3. امامان شیعه علاوه بر این، از آن جهت که ولی امر مسلمان بودند، شیعیان و پیروانشان خمس و... را به آنان پرداخت می­کردند، بدیهی است که در ضورت ضرورت از آن طریق نیز می­توانستند قسمتی از هزینه زندگی خود را تأمین کنند.

۴. شایان توجه است؛ ائمه(ع) با آن‌که از توان مالی برخوردار بودند، اما در مخارج زندگی هیچ‌گاه دچار اسراف و تبذیر نمی‌شدند، حتی گاهی به حسب شرایط، کم‌تر از شئونات خود از متاع دنیا بهره می‌گرفتند، و از خوراک و پوشاک به حداقل اکتفا می­نموند؛ مانند حضرت علی(ع)، چنان­که خود می‌فرماید: «أَلَا وَ إِنَّ إِمَامَکُمْ قَدِ اکْتَفَى مِنْ دُنْیَاهُ بِطِمْرَیْهِ وَ مِنْ طُعْمِهِ بِقُرْصَیْه...»؛[2]‏ آگاه باش امام شما از تمام دنیایش به دو جامه کهنه، و از خوراکش به دو قرص نان قناعت نموده است.

 


[1] ر. ک: کلینی، الکافی، ج 5، ص 148، «بَابُ فَضْلِ التِّجَارَةِ وَ الْمُوَاظَبَةِ عَلَیْهَا»؛ ص ۲۶۰، «بَابُ فَضْلِ الزِّرَاعَةِ»، دارالکتب الاسلامیة، تهران، 1365ش.

[2] شریف الرضى، محمد بن حسین،‏ نهج البلاغة( للصبحی صالح)، محقق، مصحح، فیض الإسلام،‏  ص 417، هجرت‏، قم.

  • مدیر وب