هنگامی که پیامبر اکرم و اهل بیت علیهم السلام با همراهی مردم از جایگاه مباهله به مسجد رسیدند، جبرئیل بر پیامبر نازل شد و این پیام آسمانی را برای ایشان آورد:
«یا محمد پروردگار عزوجل به تو سلام می رساند و می گوید: بنده ام موسی(ع) به وسیله هارون و پسرانش با دشمن خویش قارون مباهله کرد و من قارون را به همراه خویشان و ثروتش و کسانی از قومش که او را یاری می کردند به زمین فرو بردم.
ای احمد، به عزت و جلالم سوگند اگر تو با کسانی از اهل بیتت که در زیر کساء بودند با همه ی اهل آسمان و زمین و مخلوقات مباهله می کردی، آسمان تکه تکه می شد و کوهها قطعه قطعه می گشت و زمین از هم گسیخته می شد و هرگز آرام نمی گرفت مگر آنکه من اراده می کردم.»[۱]
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله با شنیدن این پیام الهی در حالی که آثار سرور بر چهره ی مبارکش ظاهر شده بود به سجده در آمد و چهره بر خاک سایید. سپس دستانش را بلند کرد و در آن حال سه بار فرمود: «شکراً للمنعم؛ شکر خدایی را که نعمت می‌دهد.»
سپس فرمودند:
«لعنت ابدی خدا تا روز قیامت بر کسانی که بر شما اهل بیت ظلم کنند و در اجری که خداوند بر آنان واجب کرده نسبت به من کوتاهی کنند.»[۲]
منبع:
۱- بحارالانوار، ج۲۱، ص۳۵۵.
۲- همان، ص۳۲۴و۳۲۵و۳۵۵.
